Meneer Booms woont sinds december 2017 op
kleinschalige woongroep Respelhoek van Careaz
J.W. Andriessen. Zijn vrouw en dochter Nicole zijn
zijn mantelzorgers
10 727
2016
26 Careaz Happinaz
Mantelzorg
10 november is de
‘Dag van de Mantelzorg.’
Sinds 2016 overhandigen zorgmedewerkers
van Careaz op de ‘Dag van de Mantelzorg’
alle cliënten een lekkere attentie om te delen
met hun mantelzorgers.
4
In 2018 werden 727
mantelzorgattenties uitgedeeld.
Careaz gebruikt het klavertje vier
als symbool voor de samenwerking
van cliënt, familie, vrijwilligers en
medewerkers. Met elkaar zetten
we ons in voor levensgeluk
en werkplezier.
Familie
Nicole: ‘Als je na 55 jaar niet meer bij elkaar kunt wonen,
is dat heel emotioneel. Juist dan is het zo belangrijk dat je
vertrouwen hebt in degene met wie je de zorg voortaan deelt,
dat het veilig voelt. Ik kan niet anders zeggen dan dat het
team en ook de arts daar erg hun best voor doen. Natuurlijk
gaat niet alles goed, maar we kunnen alles eerlijk en
respectvol bespreken in persoonlijke gesprekken, maar ook
tijdens familiebijeenkomsten op de groep. Samen komen we
tot oplossingen en zo blijft er vertrouwen.’ Mevrouw Booms:
‘Thuis hield ik mijn man in de gaten, ook ’s nachts. Dat hij
nu alleen op zijn kamer is terwijl er van alles kan gebeuren,
vind ik een naar idee. Nu de zorg dit weet, gaan ze vaker
bij hem kijken en er is een sensor geplaatst. Dat maakt me
toch iets rustiger.
’Zijn er ook geluksmomenten? ‘Zeker. Mijn vader draagt een
ketting met alarmknop. Als mijn ouders elkaar knuffelen,
gaat het alarm wel eens af. Daar kunnen we samen erg om
lachen. Ik geniet ook enorm van de foto’s die we ontvangen,
bijvoorbeeld als papa meedoet aan een activiteit of lekker
zit te eten. Hij staat er altijd lachend op en dat is zo fijn om
te zien’, vertelt Nicole. Mevrouw Booms knikt bevestigend
en zegt: ‘Waar ik erg van genoot, is dat de zorg onze kleindochter
ook betrok bij de nieuwe situatie. Indy bakte een
keer wel 50 pannenkoeken op de groep. Opa was zo trots!
Maar het meest bijzonder zijn de muziekmomenten.
Mijn man speelde vroeger orgel en luisterde graag naar
Duitse liedjes. Karin, de muziektherapeut die regelmatig
langskomt, bracht een keer een blaasinstrument met
toetsen mee. Zij blies en stimuleerde mijn man om weer
te spelen. Dat lukte. Een andere keer zong hij zacht met
muziek mee die hij herkende. Om hem weer zo blij te zien,
was heel ontroerend.’ Meneer die het hele gesprek aanwezig
is en alleen maar luisterde, zegt ineens: ‘Muziek is vrijheid.’
Het zorgt voor een liefdevolle blik en een glimlach op het
gezicht van mevrouw Booms en haar dochter.